Voorstelling essay is gebaseerd op Simon de Boers indringend essay Brief aan Nationaal Comité 4 en 5 mei. Hij schreef het in 2020, toen bleek dat tijdens de Nationale Herdenking op de Dam homoseksuelen niet worden genoemd als oorlogsslachtoffer. 
Het essay vertelt over het tragische lot van Isaäc, Salomon en Mina, Joodse homoseksuelen die in 1942 door de Amsterdamse Zedenpolitie gearresteerd en overgedragen werden aan de Sicherheitsdienst van de Duitse bezetter. Zo begon hun verschrikkelijke reis naar Auschwitz, waar ze werden vergast.

Tijdens de Nationale Herdenking wordt het Joods-zijn van de drie benoemd én herdacht met de krans voor de Genocide. Over hun homo-zijn wordt gezwegen - ook bij de laatste herdenking, in 2025.
In het essay vraagt Simon de Boer het Comité om deze fout te herstellen, ook als blijkt dat slechts enkele homo's slachtoffer waren, ook als deze slachtoffers eveneens Joods waren. En hij wijst er terloops op dat het door Raphaël Lemkin in 1933 bedacht neologisme Genocide (een samenvoeging van Genos, Volk en Cide, Moord) niet toereikend is om een inclusieve herdenking mee op te tuigen. Immers, homo's zijn geen volk. Zelfs al worden we vermoord, wat de Nazi's vooral in Duitsland deden, wij duiken elke generatie weer op.   

Maar het essay vertelt ook de geschiedenis van homo-onderdrukking en -uitsluiting in Nederland door een reeks wetten die maar moeizaam konden worden geschrapt, het vertelt over de toch wel homofobe te noemen geschiedenis van het Nationaal Comité 4 en 5 mei zelf en over het activisme van moedige homo's die de discriminatie niet langer meer pikten. 

Hieronder het essay Brief aan Nationaal Comité 4 en 5 mei.